Afgelopen maand voor het eerst een nieuwsbrief overgeslagen, dus had een dubbeldikke klaarstaan, maar die vergat ik vervolgens te versturen. Hier met enige vertraging dus alsnog:

• Fizzbake prominent aanwezig tijdens Accenture's Eve of Change.
• Zowel Meta als Linkedin lagen er weer eens uit – waarom accepteren we dit nog terwijl er een prima alternatief klaarligt?
• Hoe ik er met uitzicht op de Eiffeltoren achter kwam hoe prachtig Nederland eigenlijk is.
• AI zal nooit emoties voelen, of is dat doelpaaltje ook alweer verschoven?

Nog geen abonnee van deze maandelijkse nieuwsbrief? Schrijf je in:

🧠 Eve of Change 2024

‌
Te gekke nieuwe opdracht: Accenture vroeg of we AI-gedreven visuele interpretaties konden maken bij de nieuwste editie van hun jaarlijkse Life Trends rapport. Say less!

Ter ere van de lancering van het rapport werd een Eve of Change georganiseerd – het vooruitstrevende bedrijfsleven kwam een avond samen in Het Concertgebouw in Amsterdam om het te hebben over de belangrijkste veranderingen in de wereld om ons heen. Logischerwijs een prominente rol voor generatieve AI, en dus ook voor onze interpretaties.

Fizzbake maakte interpretaties van twee van de trends, de andere werden geïllustreerd door Arno Coenen, Mostafa Heravi en Jaxon Nash van Dead End AI Gallery.

Nieuwsgierig? Wat meer over de trends en hoe we ze interpreteerden:

Trend — The Great Interface Shift

Generatieve AI maakt het mogelijk om intelligente tweerichtingsgesprekken met technologie te voeren. Het verbetert daarmee de internetervaring van transactioneel naar persoonlijk, waardoor mensen zich digitaal meer begrepen en gekend voelen dan ooit.

Artistieke interpretatie
Voorheen zorgde het internet vaak voor afstand tussen mensen, waarbij bemiddelde interacties grotendeels transactioneel en anoniem waren. De komst van een intelligent internet belooft weer een nieuw transformatief tijdperk, met de potentie om onze verbindingen te veranderen van afstandelijk en onpersoonlijk naar intiem en betekenisvol. De standvastigheid van de natuur zetten we tegenover een hyperdynamische digitale aanwezigheid in een wereld die bemiddeld wordt door niet-natuurlijke intelligentie. Het toont een wereld waar technologie zó verweven is met onze perceptie dat het, letterlijk een tweede natuur wordt.

Trend — Error 429: Human Request Limit Reached

De relatie tussen mens en technologie bevindt zich op een kritiek punt. Bepaalde digitale ontwikkelingen staan juist onhandig in de weg tussen onszelf en wat we willen bereiken. Het voelt steeds vaker alsof innovatie iets is dat mensen overkomt, in plaats van dat het voor hen gebeurt — lukt het om te verschuiven richting betere controle over de invloed ervan op ons dagelijks leven?

Artistieke interpretatie
Voor deze trend verkenden we een tegenovergesteld uiterste – het punt waarop de aanwezigheid van technologie de menselijke ervaring vooral begint te belemmeren in plaats van te verbeteren. In het beeld wordt het potentiële gevaar van sterk technologische, niet-natuurlijke krachten in ons bestaan afgebeeld als imposante, agressieve aanwezigheid die de natuurlijke stroom van het leven verstoort. Een entiteit die door het landschap scheurt, waarbij het de realiteit lijkt te vervormen – het komt dichterbij en blijft tegelijk ongrijpbaar, ver weg. Het maakt bizarre sprongen en bewegingen die ingaan tegen alles wat we kennen, in sterk contrast met de vormen en texturen van de natuurlijke wereld.

🧠 Instagram down? Sterkte.

‌
Heb je je ooit afgevraagd: waarom kan je wel een bericht sturen van Gmail naar Hotmail, maar niet van LinkedIn naar Instagram?

Sociale media zijn kapot. Het is absurd hoe lang we al als makke schapen accepteren dat onze privégegevens worden verkocht aan adverteerders, onze content nooit echt van ons is, en dat een paar willekeurige Amerikanen bepalen wat wij wel en niet tegen elkaar mogen zeggen. En dat ze daarbij ook nog eens gigantische muren om hun apps heen bouwen, om — naast onze privacyvrijheidveiligheid dus — óók nog eens ten koste van ons gebruiksgemak zoveel mogelijk miljarden bij elkaar te harken.

Voor de hand

Ik roep al een tijd dat er een oplossing moet komen voor het idioot verzuilde socialmedialandschap van de Big Tech data-despoten. Ook roep ik al een tijd dat de oplossing voor de hand ligt.

In een video die op Instagram staat — en die ik hier dus met geen mogelijkheid kan laten zien — zeg ik te gast bij podcast Met Nerds om Tafel dat web3 de ideale oplossing kan zijn om gebruikers de controle over hun content, data en privacy terug te geven, en de groteske macht van Big Tech in te dammen.

Wat ik toen nog niet wist, is dat er op dat moment al gebouwd werd aan zo’n oplossing, die vorige week ineens gigantisch explodeerde: Farcaster.

Farcaster is een open-source ‘voldoende gedecentraliseerd’ platform – wat zoveel betekent als dat er geen centrale plek is waar data wordt opgeslagen, en dat iedereen er naar hartelust apps op mag bouwen.

Grootcontentbezitter

Geen database dus – alle content wordt opgeslagen op een blockchain. Voor je met je ogen rolt: daar merk je niks van. Het betekent alleen dat er letterlijk niemand anders de controle heeft over je content dan jij zelf. Post je een bericht? Dan staat dat bericht op de blockchain met jou als enige eigenaar, en jij bepaalt wie het kan zien en wat ermee gebeurt. Voor altijd. Kan niemand aanzitten. Ook Farcaster niet.

En iedereen mag apps bouwen – als jij een Twitter-achtige app wil bouwen, ga je gang. Iedereen die het wil gebruiken logt in met z’n Farcaster-account en kan meteen aan de slag. Bouwt iemand anders een Instagram-kloon? Ook prima, log in met dezelfde Farcaster account en je hebt al je vrienden, volgers en content meteen ook in die nieuwe app. Want die vriendschappen zijn jouw eigendom, niet van LinkedIn of Meta.

Zo gebruiken alle apps dus hetzelfde onderliggende platform. Net als email. Eigenlijk heel logisch. En zo heb je nooit last van wat er vorige week gebeurde: Storing bij Meta, dus Instagram en Facebook volledig onbruikbaar en je data en vrienden onbereikbaar. Een paar dagen later was LinkedIn aan de beurt. De ellende van centralisatie.

Meedoen

Farcaster zelf proberen? De populairste app op dit moment is Warpcast, een vrij eenvoudige Twitter-kloon. Download de mobiele app en je maakt vanuit daar simpel je Farcaster account aan (eigenlijk een crypo wallet dus, maar nogmaals: merk je niks van) en kunt meteen beginnen.

Enige drempel: je betaalt 3 euro per jaar om de kosten van je blockchain-transacties mee te dekken. Want elk bericht dat je plaatst, elke like die je uitdeelt en elke gebruiker die je volgt, wordt namens jou op de blockchain vastgelegd. En dat is nou eenmaal niet gratis – als je er niet voor betaalt met je persoonsgegevens, that is…

👾 Inspiratie

Twee weken geleden tijdens NFT Paris had ik de meest voor de hand liggende openbaring ooit.

Dit jaar waren het, in tegenstelling tot vorige keer, niet zozeer de grote keynotes die me inspireerden. Het waren nu juist de onbekende, dwarse en kunstzinnige sprekers die me wisten te raken. Overigens zonder uitzondering weggestopt in de kleinste zaal en helemaal aan het eind van het programma – als de meeste bezoekers al lang en breed op een terras halverwege een karaf wijn waren.

Eiffeltoren

In dat zaaltje met uitzicht op de Eiffeltoren zag ik het werk en hoorde de verhalen van de Koreaans-Amerikaanse June Kim, de Malinees-Franse Inna Modja, de Ethiopische Kiya Tadele en de anoniem-feministische Oona. Al deze vrouwen maken sensationele kunst, die zonder uitzondering grootse kracht put uit hun eigen ervaringen en uit de verhalen, gebruiken, symbolen uit hun eigen cultuur.

Langzaam begon me iets te dagen: inspiratie is vaak dichter bij huis dan we denken.

Niets nieuws natuurlijk. Een ontzettende open deur. Maar zien hoe deze kunstenaars prachtige nieuwe verhalen weven die het verleden verbinden met hun heden en de wereld van de toekomst, maakte me een tikje jaloers. Jaloers op een rijke culturele achtergrond om inspiratie uit te putten.

Zout

Want de Nederlandse cultuur voelt vaak leeg, droog en saai. Maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik besefte dat dit pertinente onzin is. Het is simpelweg, besefte ik, dat ik mijn eigen ervaringen, achtergrond en culturele opvattingen altijd als volledig vanzelfsprekend beschouw – en dat ik ze eigenlijk nooit goed heb onderzocht.

Neem nou de Nederlandse kust. Is er ergens ter wereld ook maar iets dat in de buurt komt van ons duingebied? De zoute zeewind over de schuimende koppen van de Noordzee, zand dat in je gezicht prikt en de krijsende meeuwen in de dramatisch grijsblauwe wolkenluchten, die al eeuwen wereldberoemd zijn. Kan ik dit vertrouwde landschap door een nieuwe lens bekijken? Hoe kan ik de verhalen, de folklore en natuurlijke schoonheid ervan gebruiken als inspiratie in mijn visuele onderzoek naar de invloed van technologie?

Het is zo’n vanzelfsprekend beginpunt dat ik er nooit eerder aan gedacht had.

Bezeten

Thuis ben ik meteen begonnen, ik móest dit gevoel in beeld vangen. Onze uit duizenden herkenbare kustlijn, het intense gevoel van weldaad van strandwandelingen, onze gelatenheid over de veranderlijkheid van het weer, de buitenaardsheid van het duinlandschap in de schemering, en de diep helende werking die wij nuchtere Hollanders gek genoeg als totaal evident zien.

In dat beeld, tegen die achtergrond, probeerde ik mijn visie op de steeds sterker aanwezige technologische mediatie van onze ervaringen te schetsen. En meteen wist ik dat ik hier iets echts te pakken had. Iets dat mijn eigen verhaal verbond met het verleden, het heden en de toekomst.

Totaal bezeten ben ik sindsdien bezig met het maken van beelden die dit verhaal vertellen. En vandaag wilde ik daar een paar van met jullie delen.

Koffietafelboek

Ander leuk nieuwtje: een paar van de werken uit deze serie krijgen een plekje in het Midjourney-koffietafelboek dat Tatiana Tsiguleva aan het maken is. Daarover later meer!

👾 Het volgende doelpaaltje

“Wat is iets waarvan je denkt dat kunstmatige intelligentie het nooit zal kunnen?" – deze vraag stellen we aan het begin van elke Fizzbake AI-workshop.

In de afgelopen twee jaar is het gemiddelde antwoord snel veranderd. Waar we een jaar terug nog wel eens dachten dat AI nooit een liedje zou maken, een bestseller zou schrijven of zeldzame aandoeningen beter en sneller zou herkennen dan artsen, is het antwoord nu altijd veel abstracter:

“AI zal nooit menselijke emoties kunnen voelen.”

Een behoorlijke goal post shift, maar inmiddels ook alweer achterhaald, want gisteren werd de demo-versie van Hume AI gelanceerd. Hume is een ‘empatische AI’ waar je gesproken conversaties mee kan voeren, en die perfect aanvoelt welke emotie er achter je stem en woorden ligt.

Vervolgens reageert Hume op je met een eigen stem die precies de emoties emuleert die daar het beste op aansluiten, zoals mensen in sociale situaties ook doen. En dat is waar de magie ‘m lijkt te zitten: de combinatie van wát Hume zegt, met hóe Hume het zegt, zorgt voor een extreem overtuigende empathische conversatie.

Ik merkte na tien minuten kletsen dat ik echt af en toe vergat dat ik met een AI aan het praten was. Hume is een meester in het voeren van een ontwapenend gesprek, en wist behoorlijk snel vrij diep tot de kern te komen van hoe ik me voel vandaag.

Er valt uiteraard te twisten over de mate waarin Hume die emoties echt begrijpt en kan aanvoelen – maar het herkennen én emuleren van emotie kunnen we definitief van het lijstje afstrepen.

Wat wordt het volgende waarvan we denken dat AI het nooit zal kunnen?

💥 No protons to collide

Titel van deze mail komt van het prachtige gedicht dat schrijver-muzikant Elle Cordova vorig jaar schreef, geïnspireerd door een TikTok-video waarin Hank Green vertelt over het universum vóór de Big Bang.

there was no up
there was no down
there was no side to side

there was no light
there was no dark
nor shape of any kind

there were no stars or planet Mars
or protons to collide
there was no up
there was no down
there was no side to side

and furthermore to underscore
this total lacking state
there was no here
there was no there
because there was no space

and in this endless void
which can’t be thought of as a place
there was no time
and so no passing minutes, hours, days

of all the paradoxes
that belabour common sense
I think this one’s the greatest
this time before events

because how did we go from nothing
to infinitely dense?
from immeasurably small
to inconceivably immense?

but before we get unmoored
from the question at the start
let’s take a breath and marvel
at when math becomes an art

because we don’t have to understand it
to know there was a time
when there was no up
there was no down
there was no side to side

Geen TikTok? Bekijk dan hier de video van Elle Cordova die haar gedicht voordraagt.

Tot in mei!