Een zielloze ode aan het Hollandse lenteweer

AI is dood, en alles wat je ermee maakt is zielloos. Niets meer dan een goedkope goocheltruc. Leuk als gimmick, maar alleen dat wat door mensen van vlees en bloed is gemaakt kan emotionele waarde hebben.

Het is een overtuiging waar ik in theorie vatbaar voor ben. Ik hou van kunst vooral omdat het een inkijkje is in de ziel van de kunstenaar. Een robot heeft geen ziel, en kan daar dus ook geen inkijkje in geven. Toch?

Ik wilde het tegendeel bewijzen. Op z'n minst voor mezelf.

Terwijl de eindeloze regen van onze Hollandse lente met bakken uit de hemel bleef komen zat ik achter mijn bureau steeds chagrijniger te worden. Altijd hetzelfde met dat kloteweer hier. Tot ik dacht aan de woorden van mijn kitesurfleraar: het is nooit slecht weer als je lekker aan het kiten bent. Het wordt pas kutweer als je er vanachter je raam boos naar gaat zitten kijken.

Met die gedachte maakte ik Schaterbui – een fotoserie waarop een parallelle wereld te zien is waarin buien juist reden voor een feestje zijn. Een alternatief Amsterdam onder zo'n heftige hoosbui dat er niets anders op zit dan je er aan over te geven en te genieten van het moment. Zoals eigenlijk alleen kinderen dat kunnen.

En het werkte: de serie is gemaakt met AI, maar geeft een inkijkje in –mijn– ziel. En zo heeft het toch ineens emotionele waarde. Op z'n minst voor mezelf.